Larcchan vom Forstweg
11 januari 2009 – 31 december 2020
Het doet zo’n pijn maar mijn mooie, trouwe witbruine vriendje is niet meer.
Een gesprongen bloedvat maakte te vroeg en heel onverwacht een eind aan zijn leven. Een leven waar hij tot op de dag dat ik afscheid van hem moest nemen nog zo van genoot.
Op woensdagmiddag 30 december gingen we samen het veld in om te jagen. Eigenlijk heel onverwacht. Een prachtige middag waar de bijna 12 jaar hem niet aan te zien waren. Hij was gewoon zichzelf, passievol, enthousiast en deed niet onder voor zijn zoon. We genoten.
´s Avonds thuis na het eten, stortte hij in. Hij verzette geen stap meer. De witte slijmvliezen in zijn bek deden me het ergste vrezen. Mijn vermoeden werd door de dierenarts bevestigd en ze verwachtte niet dat hij de volgende ochtend zou halen. Marieke, met wie hij regelmatig mee naar Duitsland ging en die, in de eerste jaren leven, nog thuis woonde en hem volop heeft meegemaakt, is 's nachts vanuit Breda gekomen om afscheid te nemen.
Samen hebben we de nacht zo goed en zo kwaad als het ging doorgebracht. Hij in mijn armen, zijn mooie vacht nat van mijn tranen. Oudejaarsdag kwam en het leek iets beter met hem te gaan. Samen hebben we nog een rondje Soesterduinen gelopen. Er kon zelfs nog een drafje af. Maar ik wist dat het einde heel dichtbij was. Volgens de dierenarts waren het aantal bloedcellen veel en veel te laag om al zijn organen van zuurstof te voorzien.
Thuis ging hij aan mijn voeten liggen en lag daar nog toen de dierenarts kwam.
Vredig is hij in mijn armen ingeslapen.
Larcchan dank je wel voor onze tijd samen, voor je onvoorwaardelijke trouw, voor al die mooie momenten en hoogtepunten, voor al die prachtige dagen. Je hebt me zoveel gebracht en zoveel gegeven. Ik mis je vreselijk.