Afgelopen weekend was er een met topmomenten en diepe dalen en waarin duidelijk werd wat iedereen met een hond eigenlijk wel weet: het zijn geen robots, geen machines waar je een kwartje in gooit om het gewenste te krijgen, het kan niet altijd goed gaan en teleurstelling hoort erbij. Het weekend van de IMP en het weekend waarin Lijov 3 jaar is geworden. Afgelopen donderdag zijn hij en ik (goed voorbereid) vertrokken naar Zweibrücken in Zuidwest Duitsland voor deelname aan de IMP variant B. Vrijdagmorgen vertrokken we om half 8 naar de velden maar door de enorme afstanden naar de velden (ik heb die vrijdag 476 km gereden!!!) was het pas 10 uur voor we echt daadwerkelijk konden starten met ons eerste onderdeel: Feldarbeit. Mooie uitgestrekte bietenvelden, afgewisseld met groenbemester, houtwallen en doorsneden door een smalle waterstroom waar zowaar water in stond. Al bij aankomst zagen we klucht patrijzen dus er zat wild. Lijov had er zin in en liet zien hoe een staande hond hoort te werken. Prima jagend maakte hij een geweldig punt en bleef, ondanks dat ik toch een metertje of 20-30 bij hem vandaan was, volledig steady voorstaan tot ik er was. Aanlijnen is dan het devies om een andere hond op hetzelfde stuk een punt te laten maken (die helaas het stuk eruit liep). Na afloop van dit onderdeel kregen we onze punten te horen en die waren niet misselijk. Op dit onderdeel wat bestaat uit zoeken, voorstaan en neus kan een hond, als hij uitzonderlijk werk laat zien, 12 punten (hervorragend) krijgen en die kreeg hij ook. Voor het volgende vak, Waldarbeit, moesten we opnieuw een flink stuk rijden maar konden bij aankomst wel gelijk aan de slag. Verlores Suchen Haarwild (konijn), Bringen von Haarwild en stöberen in het bos. Maximaal te behalen punten op deze onderdelen: 11 per proef en ook hier weer de maximale score. Na onze eerste twee onderdelen kregen we ook de punten te horen voor de Algemene eigenschappen (Teamfähigkeit – max. 11 pnt te behalen, Wesen – max 11 pnt te behalen, Passion und Jagdverstand – max. 12 pnt te behalen) en opnieuw de maximale score per onderdeel.Met die punten op zak vertrokken we naar het water. Ruim twee (!!!) uur rijden en we arriveerde rond kwart voor vier. We hoorden dat er al een flink aantal honden het waterwerk niet hadden gehaald maar dat Lijov en ik daar ook bij zouden gaan horen, had ik niet verwacht. Duidelijk werd al snel dat we voorlopig niet aan de beurt waren en hoelang voorlopig werd, werd al snel duidelijk. Twee groepen waren nog voor ons en dat betekende tenminste anderhalf uur wachten. Het werden er uiteindelijk twee. En dan mag je starten. Lijov was voor aanvang van de proef helemaal dol, was niet rustig te krijgen. Het lange wachten had zijn passie een paar graadjes erger gemaakt en in de wachtkamer stond hij op zijn achterpoten om maar lucht te halen.Eerst schotvastheid in water (en brengen van eend uit water), daarna verloren zoeken van een dode eend en daarna stöberen op levende eend. Ik had al gezien dat, in het relatief kleine water, de dode, diepvries eend op exact dezelfde plaats werd neerlegd als waar de levende eenden werden losgelaten. Dus er waren 16 valplaatsen en 16 warme plekken van eenden die toen ik stond te kijken, allemaal het riet waren ingaan en flinke zwem-/loopsporen hadden achtergelaten. Eerste onderdeel (schotvastheid in water en apport eend uit water) ging prima. Voor Nederlandse begrippen misschien iets te heftig het water in, maar in Duitsland zien ze graag een gepassioneerde, snel werkende hond. De eend werd keurig zittend afgegeven en we kregen hier het maximaal aantal van 11 punten.Toen de dode eend in de dekking. Peace of cake zou je denken, apport over breed water is ons Nederlanders immers niet vreemd. Lijov ging op mijn commando “vooruit” vlot te water, strak over in de richting van de dekking waar de eend zou liggen om vervolgens de dode diepvries eend te negeren en te gaan stöberen op de sporen van de levende eend. In Nederland mag je dan nog zeggen apport! maar op deze proef moet de hond de eend “Selbständig und ohne Einwirken” brengen, ofwel je mag niets meer zeggen. Ik moest Lijov terugfluiten en daarmee ging mijn hoop, waarmee ik naar Duitsland was afgereisd , om de proef in ieder geval te halen, in rook op. De keurmeesters vonden het vreselijk, ze waren vol lof over hem en de superlatieven waren niet van de lucht. Ik zelf kon wel janken (en eerlijk gezegd heb ik dat ook gedaan toen niemand het zag) en heb me afgevraagd wat ik anders had kunnen of moeten doen. Misschien was het niet gebeurd als ik een ander commando had gebruikt voor hij overging …., als ik voor de rietkraag zoek apport had gezegd….. , als ik een heel eind was gaan lopen om hem moe te krijgen ……, als de wachttijd en reistijd niet zo lang was geweest, als ….. Maar a(l)s is verbrande turf en terugdraaien kon ik het niet meer. Natuurlijk is apport apport maar mag ik het hem als passievolle jachthond, kwalijk nemen dat hij warme zwemsporen verkiest boven zo’n koude eend? Feit is wel dat de koude eend voor over water op exact dezelfde plaats als de levende eend om op te stöberen niet is zoals ik gewend ben op eerdere Duitse proeven en dat, behalve Lijov, nog 10 van de 22 deelnemende honden (waaronder één A-hond) het waterwerk niet hadden gehaald (50% dus), veelal om dezelfde reden. Een schrale troost. In de nabespreking door de keurmeester is het onderdeel water dan ook uitvoerig besproken en ik heb begrepen dat de opzet van de proef ook anders was dan de bedoeling was (een tweede water voor het stöberen en schotvastheid met eend en verloren apport in een ander water). Ook de Zuchtschau bracht niet het gewenste resultaat waar ik op gehoopt had. Een ZG voor Formwert om een onduidelijke reden en een U voor Haarwert. Maar keurmeesters hebben nu eenmaal het laatste woord, beoordelen op wat ze op dat moment zien en daar kan je het mee doen.
